تابناک ایلام جمال دارابی ::بحث بسیار مهم و جاری هفته های اخیر دراستان ایلام ،ماندن یا رفتن مروارید به عنوان استاندار و شخص اول سیاسی ،اداری استان بود که حجم زیادی از فضای مجازی و رسانه ای را به خود اختصاص داد .
وهدف این نوشتار نقد عملکرد ،خوب یا بد بودن ماندن و رفتن مروارید در ایلام نیست ،بلکه به نقد رفتار های رسانه ای و عملکرد افراد در فضای مجازی می پردازد که سبدی از صدف های مختلف برای مروارید ایلام بافتند.
تجارب پیشین و واقعیت های گذشته بر استان نشان می دهد که تغییرات مدیران ، منافع بسیاری را برای عده ای فراهم آورده و به میز ها و مناصب خیلی از افراد نیز لطمه ها وارد می کند.
گرچه روند تغییرات اتوبوسی و همگانی ،به غلط در کل کشور جاری است و معمولا پس از انتخابات در هر زمانی ،چه انتخابات مجلس شورای اسلامی و چه انتخابات ریاست جمهوری ، روند تغییرات و سهم خواهی ها ایجاد می گردد ،ولی باید از نخبگان و سران عمده جامعه پرسید که زمان واقع نگری و دلسوزی واقعی و نگاه توسعه گرایانه کی فرا خواهد رسید؟
به هر حال با تصمیم دولت صدف ایلام با مرواریدش به پایان راه رسید ،ولی در ماه ها و هفته های اخیر کمپین ها ،گروه ههای مجازی ،نطق های آتشین و قلم های زیادی له یا علیه مروارید ،عملکرد وی و حتی شخصیت اش بکار گرفته شده اندکه بی گمان تعداد زیادی از آنها نه برای مروارید ،نه برای ایلام و نه برای توسعه و پیشرفت استان محروممان استفاده شده اند.
میزها و منصب های اداری که چند وقتی دست به دست می شوند ،فرصتی هستند که عده ای آن را محلی برای عقده گشایی ،جبران مافات ،کسب موقعیت های جدیدو فرصت سازی برای خود و نزدیکانشان می کنندو در این بین رفتن یا ماندن مروارید ،می تواند آتش برآشیانه عده ای بزند و برخی را نیزبه روی خوش سکه برساند.
سکه ای که این ماهها به نام مروارید چرخید ،التهاب و اضطراب را
به خیمه مدیرانی انداخت که با رابطه ها و سفارش ها روی کار آمده اند و در عوض
افرادی نیز در پشت پرده نام ها و افراد تازه خود را پنهان کرده اند که با تمام شدن
مروارید به خواسته هایشان برسند.
به جرات می توان گفت در هیچ کدام از طرفداری ها و مخالفت های ارائه شده دغدغه ای به نام استان و محرومیت زدایی وجود نداردوهمه کمپین ها و نوشته ها و دل نگرانی ها برای کسب موقعیت های شخصی و گروهی است تا دغدغه زدودن زنگار محرومیت از آیینه صدف شکسته ایلام .
اگر این گونه نبود تا به امروز شاهد ایلامی اینچنین محروم و عقب مانده نبودیم که از دو بانده شدن چند کیلومتر جاده مسرور باشیم ، شهر ها و روستاهایمان از درد فقر و بدبختی خالی از سکنه شوند و راه حاشیه شهر های بزرگ و حتی فرار به کشور های خارج از طرق غیر قانونی را در پیش بگیرند.