نویسنده این یادداشت چندی قبل از سوی برخی از مراکز خبری، جریان دعوت از یک خانم رقاصه غربی برای عزیمت به استان گیلان جهت آموزش رقص، را شنیدند. گرچه در ابتدا در جریان سکوت رسانه ای در صحت این خبر دچار تردید شدند و منتظر صدور تکذیبه آن از سوی مسئولین بلند پایه استان بودند ولی نه تنها تکذبیه ای صادر نشد، بلکه برخی از مراکز فرهنگی استان، مسئولیت این دعوت را برعهده مراکز فرهنگی دیگر گذاشتند و خود از آن اعلام برائت جستند.
سوال این است که این مسئولین چه خوابی برای مردم مومن و متدین این استان دیده اند و درصدد انجام چه پروژه ها و برای چه ماموریت هایی هستند؟ اگر تا دیروز برخی از مدیران بلندپایه کشور این اعتقاد قلبی خود را بر زبان آوردند که جماعت ایرانی جز تهیه آبگوشت بزباش و قرمه سبزی توانایی دیگری ندارند و برای انجام کارهای مدیریتی کشور چاره ای جز وارد کردن مدیران خارجی نداریم و دلسوزان نظام در مقابل این توهین که به مردم مستعد و توانمند ایران صورت گرفته،اگر عکس العمل مناسبی به خرج می دادند و وی را از چنین اظهار نظری پشیمان می کردند امروز شاهد چنین اتفاقات ناگواری نبودیم که بخواهند برای آموزش رقص یا تدریس قمار، رقاصه و قمار باز از خارج دعوت نمایند.
در این عصر گسترش وسایل ارتباط جمعی در قالب تلفن همراه، ماهواره، اینترنت و استفاده ناصواب از آن که کار تربیت و تقویت باورهای دینی و اخلاقی را بسیار دشوار کرده و قشر جوان را بیشتر از دیگر اقشار در معرض آسیب قرار داده و به سمت اباحه گری و بی هویتی سوق می دهد. در چنین موقعیت حساس؛ چگونه مسئولین فرهنگی استان با دشمنان خارجی هم داستان می شوند و آب به آسیب دشمنان می ریزند و نقشه های آنها را در ایران عملیاتی می کنند. مگر می شود مسئولی از بیت المال این نظام برای اجرا شدن خواسته های دشمنان هزینه نماید.
چگونه است هنگامی که واعظی از قم به گیلان می آید و این وضع نابهنجار فرهنگی را در استان می بیند و انذار می دهند ولی اکثر مسئولین بجای پذیرش وجود آسیب های فرهنگی و برنامه ریزی برای حل آنها، به صورت هماهنگ زبان به اعتراض می گشایند و دستور تجمع می دهند و وی را تا مرز عذرخواهی می کشانند.
این در حالی است که در مقابل دعوت یک زن رقاصه خناسه اجنبی چشم فرو بسته و روزه سکوت می گیرند. اگر امروز کشورهای غربی به جهت برخورداری از پیشینه سوء غارتگری و استعماری، حتی اگر مبلغین دینی به کشور ما گسیل دارند بدانید که حتما درصدد پیاده کردن نقشه های پلید و شیطانی خویشند تا چه رسد به اینکه افراد اعزامی آنها رقاص ها و خناس ها باشند.
چرا باید دست اندرکاران فرهنگی استان، فرهنگ را در کنسرت، رقص، مجالس لهو و
لعب و عیش و نوش خلاصه نمایند. درحالی که باید بدانندکه می دانند مهمترین
عناصر فرهنگی یک کشور باورها، ارزش ها، هنجارها، نمادها و تکنولوژی آن
جامعه است. امروز هر صاحب فکری می داند که هنر را نباید برای هنر بخواهد،
بلکه هنری پسندیده است که در قالب آن محتوای عناصر فرهنگی به جامعه تزریق
شود و در سایه هنر این عناصر فرهنگی تقویت گردد. به بیان دیگر هنر باید در
خدمت این عناصر فرهنگی قرار گیرد و بواسطه آن جامعه مودب به آداب و متخلق
به اخلاق اسلامی گردد. اما با تاسف و تاثر شدید مشاهده می کنیم که همه این
عناصر قربانی هنر می شود چون اگر مقصود از هنر آن چیزی باشد که امروز بدان
اهتمام می شود، چنین کارهایی در زمان طاغوت نیز انجام می شد. پس تفاوت این
دو نظام در چیست و چه کسی باید پاسخگوی هزینه های گرانسنگی باشد که برای
برقراری و بقاء این نظام از سوی مردم مومن و انقلابی پرداخت شده است.
به نظر می رسد اگر برخی از مسئولین دلسوز و فعالین فرهنگی و اجتماعی استان در برگزاری کنسرت ها و جشنواره ها حساسیت های لازم و جدی به خرج می دادند و در مقابل حرمت شکنی ها و دهن کجی ها سکوت نمی کردند و موضع قاطعی می گرفتند و تقاضای عزل مسئولین فرهنگی و دست اندرکاران برگزاری جشنواره هایی همانند گرامیداشت سالروز رشت را می کردند، امروز برخی از مسئولین فرهنگی استان به خود اجازه نمی دادند که از موقعیت خود سوء استفاده کرده و این هنجار شکنی های آشکار را انجام دهند. برای پیشگیری از اتفاقات ناگوار بعدی از همه انقلابیون، ائمه جمعه و جماعات و نمایندگان ولایی و دغدغه مند استان گیلان می خواهیم در مقابل این بی هنری مرموزانه روشن و آشکار مسئولین فرهنگی سکوت نکرده و درصدد عزل آنها برآیند.