چرا تعطیلی خودروسازان جزو شرایط توافق نیست!؟

به گزارش تابناک از خراسان رضوی، حمایت از تولید ملی تکلیفی همگانیست و بدون تردید خودروهای ملی و خودروسازان داخلی باید تقویت شوند اما به راستی این حمایت صرفا به معنای عدم بیان دردها و مسایل آنهاست درحالیکه وقتی پای صحبت صنعت خودرو داخلی به میان کشیده می شود ذهن کمتر کسی است که به سمت لطیفه های پرایدی نرود و البته این‌همه به روز بودن در ساخت لطیفه هایی که گاهی چندان شیرین هم نیست در نوع خود نوبر است.

پیش از این نیز جوک یا طنزی با این مضمون که ما به جای دشمنی با دشمنانمان اگر سالی چند هزار پراید به آن‌ها داده بودیم تا به حال نسلشان منقرض شده بود به شدت در شبکه های مجازی نشر یافت و باز هم شاید نشان از نوعی عدم افتخار به این خودروهای ملی دارد که هر ایرانی دوست‌دار کشور، در عمق قلبش از این بابت ناراحت است و امیدوار به رفع این روند نامبارک و بهبود کیفیت این خودروها تا غرور ملی را تقویت و باعث بالندگی همگان باشد.

آمار واژگونی بیشترین خودروها در همین ایام نوروز هم متاسفانه گاهی تایید این تلخی کیفیت نازل خودروهاست اگرچه معمولا آن را به گردن راننده و خواب آلودگی و کمربند نبستن او و مواردی از این دست می اندازیم.

در واقع این لطیفه های تلخ پیآمد تولیدات ناقص و بی کیفیت و حوادث پیش آمده خودرویی است که به نوعی ذهنیت افکار عمومی را در قالب تک جمله ای طنز بیان می کند و شاید برخی گمان‌ها این باشد که صنعت خودرو صنعتی است که با وجود تولیدات زیاد هیچ منفعتی برای اقتصاد کلان ملی ندارد و تنها عایدی آن تولیدات زیاد و القای نیاز کاذب به جامعه است تا ضمن تغییر الگوی مصرف از تک خودرویی برای هر خانواده به چند خودرویی پول‌های کلانی را نصیب خودروساز کند.

پولهایی که نه در راستای کیفیت خودرو بهره برداری می شود و نه برای ارتقای صنعت خودرو و جذب بازارهای جهانی! جامعه ایرانی در حالی قیمت گزافی را برای خودرو می پردازد که کیفیت مطلوبی دریافت نمی کند. در دیگر سو خودروسازان نیز قیافه حق به جانبی به خود می‌گیرند که اولا قیمت ها افزایش زیادی نیافته بلکه کیفیت نامطلوب حق خودروساز و حاصل همین قیمت های پایین است. در واکاوی این موضوع که چرا صنعت خودرو سازی ایران با تمامی تلاشهای مدیران و حمایت‌های گوناگونی که از آن شده نه تنها پیشرفت درخور توجه ای نداشته، بلکه فاصله آن با خودرو سازان دنیا روز به روز بیشتر شده است اندک مراجعه ای به آرا و نظرات اساتید دانشگاه، کارشناسان صنعتی و خودروسازان، شایسته است تا با طرح نقدهای جدی در این عرصه شاهد رشد و شکوفایی خودروسازی ملی باشیم. شبکه مجازی آستان چندی پیش در گزارش جامعی به بیان برخی از این دیدگاه ‌ها پرداخت.

دکتر علیرضا ایرج پور معتقد است : یکی از عوامل عدم پیشرفت در زمینه خودرو "بازار انحصاری” این محصول است به طوریکه خودروسازان ایرانی نیازی به رقابت با محصولی غیر از خودشان را ندارند لذا در شرایط عدم رقابت مصرف کننده حق انتخاب ندارد و تمام متغیرها اعم از کیفیت، کمیت و قیمت دست تولیدکننده بوده و شیب منحنی عرضه بی نهایت است.

از آفات بازار انحصاری عدم انگیزه کافی برای رشد کیفیت است و بازار آنقدر باز است که محصول نیازی به تبلیغات ندارد و کیفیت و بهره وری در چنین بازاری نزدیک به صفر است. همچنین در ایران ما خودروسازی به معنای واقعی نداریم و بیشتر در قطعه سازی فعال هستیم و برای پیشرفت نیازداریم با امکان سنجی درست به بازارهای جهانی بپیوندیم.

همچنین طرحی در دوره ریاست جمهوری آقای خاتمی با عنوان کاهش تعرفه واردات به مجلس فرستاده شد اما مسکوت ماند که به واسطه آن بازار به سمت رقابتی شدن پیش می رفت از طرف دیگر صنعت خودرسازی در ایران صندوق پولی برای دولت محسوب می شود که همواره مشتری دارد و دولت هروقت بخواهد میتواند از آن پول برداشت کند پس تا زمانی که سیاست های دولتی برای این صنعت تصمیم سازی و تصمیم گیری می کند پیشرفتی در این صنعت به نفع مشتری حاصل نخواهد شد.

کیفیت ضعیف و عدم پیشرفت خودرو نتیجه خودروهای ارزان قیمت است

دبیر انجمن خودروسازان هم باور دارد : هرچند اولویت اول مدیران خودروسازی روی کیفیت محصول، بهبود محصولات پس از فروش و توسعه محصول است اما در پی تحریم های اعمال شده از سوی غرب از برنامه ها و اولویت ها عقب ماندیم. مثلا برغم دارا بودن برنامه برای توسعه محصول اما همچنان در این موضوع کند هستیم، دلیل عدم توسعه هم تحریم هایی است که برما وارد شد.

احمد نعمت بخش مثال می زند : به طور مثال سراتو که قرار بود چند سال پیش به بازار عرضه شود از برنامه عقب ماند چراکه کره جنوبی در تبعیت از تحریم ها قطعات را به ایران وارد نکرد و خط مونتاژ این خودرو به حالت تعلیق درآمد اما دوباره در پی مذاکرات صورت گرفته قرار است تا چند ماه آتی خط تولید سراتو در ایران خودرو راه اندازی شود. لذا پس از رفع تحریم خودروساز خواهد توانست خودرو جدید با کیفیت بهتر و تکنولوژی جدید تر به بازار عرضه کند و خودروهای قدیمی مثل پراید، سمند و پژو که عمده نارضایتی ها را به همراه دارند از دور خارج شوند. همچنین دلیل افزایش قیمت ها و افت کیفیت هم چیزی نیست جز اینکه طی ده سال اخیر قیمت خودرو فریز شده بود و در مقایسه با خیلی از محصولات مثل سکه، طلا افزایشی نداشت پس خودروسازان نه تنها سودی به سهامدارانشان ندادند که با زیان های میلیاردی مواجه بودند لذا خودروساز مجبور است برای جبران هزینه ها از کیفیت کم کند. وقتی قطعه سازان از محل تولیدات هیچ سودی نمیبرند مجبور هستند کیفیت را قربانی کنند در حالی که اگر قیمت ها کمی بیشتر افزایش می یافت شاید کیفیت هم قربانی نمی شد. در نتیجه دلیل افت کیفیت و عدم پیشرفت صنعت خودروسازی یکی قدیمی بودن تکنولوژی و دیگری عدم افزایش سود حاصل از تولید است.

القای نیاز کاذب به جامعه

یک کارشناس صنایع و مدرس دانشگاه هم معتقد است :یکی از مهم ترین مسائل خودروسازی این است که تنها برای مصرف داخل سیاست گذاری شده و سهمی از بازار جهانی ندارد. تولیدی تولید است که ارزآوری داشته باشد در حالی که ما در خودرو تهاتری عمل می کنیم یعنی همه تولید به مصرف داخلی می رسد و حتی در کشورهای همسایه هم فروشی نداریم. به واقع اقتصاد تهاتری نه تنها بالنده نیست که فضای اقتصادی جامعه و رفتار شهروندی را تخریب می کند.

فرشید نمامیان می گوید: آلودگی های ناشی از ترافیک بی مورد تنها دست آورد صنعت خودرو برای جامعه بوده است. نتیجه تولیدات بی رویه و بی هدف جذب نقدینگی داخل است که در نمودار هزینه منفعت ضمن تحمیل زیان به کشور هیچ منفعتی هم ندارد. منفعت واقعی در تولید واقعی است یعنی کاهش تولیدات بر اساس نیاز واقعی در حالی که ما در بحث خودروسازی القا نیاز داریم. به عبارت بهتر یکی از بزرگترین آفات کسب و کار مخصوصا خودرو القا نیاز به جامعه است در حالی که خودروساز باید در پی تولید واقعی باشد و به منافع اقتصادی کشور کمک کند.

تلاش برای تعالی با اتکای از درون

در اینکه غرب خیرخواه ما نیست که شکی نیست ؛ از دشمن هم که نمی‌توان انتظار دوستی داشت اما خدا نکند دشمنمان درونی باشد و و در این اثنا اتکا به ظرفیت‌های غنی داخلی و تقویت خودروسازی ملی به معنای واقعی ( نه مونتاژکاری ) برای بالندگی هر چه بیشتر آرزوی ماست و دشمن درونی تنبلی و وابستگی و نمی شود و نمی توانیم و فساد سیستمی و زیاده طلبی و رفاه زدگی را باید دور کرد ؛ مطمئن باشیم آنها هم که در پی تعطیلی این صنایع هستند کورخوانده اند مگر آنکه چشم ببندیم بر ضعفها و گوشمان نشنود نقدهای منصفانه را و و البته در مسیر توسعه عزمی همگانی و همزبانی و همدلی همگان در هر عرصه ای ضروریست.