به گزارش تابناک از قزوین، مسئولیت در نظام اسلامی نه‌تنها یک عنوان و یا افتخار تشریفاتی نیست بلکه در نگاه اسلام، مسئولیت یک امانت است که هرکسی از پس آن برنیامده و تنها افراد با ویژگی‌های خاص و برجسته می‌توانند آن را بر دوش بگیرند. این امر مهم تا بدانجا دارای اهمیت است که نیمی از نامه‌های نقل‌شده از علی (ع) در نهج‌البلاغه، به مباحث حکومت و مدیریت اختصاص دارد.
بی‌گمان این فرمایشات علی (ع) نه‌تنها محدود به زمان خاصی نیست بلکه امروز و جامعه امروزی باید بیش از هر زمان دیگری به این فرمایشات توجه کند کما اینکه شاید ریشه‌ای‌ترین دلیل مشکلات موجود در جامعه نبود گفتمان مدیریتی مبتنی بر نگاه علی (ع) در جامعه است و جامعه امروز از یک فقر گفتمانی در حوزه شناخت اهمیت مسئولیت داشته باشد.
شرایط امروز به‌گونه‌ای است که عده‌ای در نظام اسلامی که بر پایه عدالت علوی بنا نهاده شده بدون در نظر گرفتن فرمایشات اسلام از صدر تا به امروز، به هر قیمتی تلاش می‌کنند تا به میز و مسئولیت دست یابند و این امر نه‌تنها زمینه لغزش این افراد را فراهم می‌کند بلکه جامعه نیز درگیر یک لغزش بزرگ در دست‌یابی به آرمان‌های نخستین خود خواهد شد.
امروز در نخست باید این پرسش را پرسید که چه انفاقی در درون این جامعه که با آرمان‌های نخستینی چون خدمت بنا نهاده شده روی داده است که ما به هر قیمتی دست به کسب مقام و مسئولیت می‌زنیم و این امر تا بدانجا پیش می‌رود که در بیشتر زمان‌ها برخی اصول و ارزش‌های انسانی نیز زیر پا گذاشته می‌شود. رشوه، و چاپلوسی نخستین راه‌ها و شیوه‌های کسب مسئولیت برای برخی افراد است که جامعه ما گرفتار آن شده و باید برای رفع این پدیده شوم فکری کرد.
اما در گام بعدی و چالش بزرگ‌تر، متأسفانه جامعه با پدیده نوینی روبرو است. شاید نتوان به‌راحتی برای این پدیده جدید اسمی پیدا کرد اما لیدر شدن افراد غیر مسئول برای پخش مسئولیت در بین دیگران شیوه جدیدی است که در درون جامعه رخنه پیداکرده است.
نگارنده در این گفتار سعی در آن دارد که این پدیده را در دو جبهه بررسی کند.
در ابتدا این پرسش مطرح است که چرا عده‌ای برای کسب یک مسئولیت که یک امانت الهی است و حتی بزرگان دین و نظام از آن فراری هستند دست به دامان عده‌ای می‌شوند و حاضرند برای کسب تنها یک مسئولیت درجه چندم دست به دامن هرکسی می‌شوند.
بی‌گمان این امر نشان‌دهنده این است که جامعه از یک بیماری بزرگ رنج می‌برد و آن بیماری نیز چیزی جز فراهم بودن زمینه سوءاستفاده از مسئولیت‌ها برای افراد نیست.
از سوی دیگر این پرسش طرح می‌شود که این عده‌ای که امروز بدون هیچ مسئولیت مهمی، مسئولیت بزرگ توزیع مسئولیت را برعهده گرفته‌اند چه منافعی را دنبال می‌کنند. چرا یک عده برای تصدی مسئولیت‌ها باید به سراغ این عده بسیار خاص رفته و حتماً با تأیید این افراد مسئولیت را بر عهده بگیرند؟
جالب‌تر و نکته قشنگ داستان که باید بر آن تأکید کرد بر این است که این افراد هیچ مسئولیتی نیز در استان ندارند و تنها به‌واسطه و پشتوانه قدرت خود چشمداشت بزرگی کردن در استان را دارند و این امر بی‌گمان از سوی عامه مردم قابل‌پذیرش نیست.
این روند تا جایی پیش می‌رود که سیستم قدرت به خود اجازه می‌دهد با ارائه فهرست‌ها و توصیه‌ها مسئولین استان را مجاب به گزینش در یک چارچوب خاص کند و این یعنی آغاز انحراف در نظام.
این افراد در حالی ادعای قدرت می‌کنند که بارها و به اشکال مختلف از سوی جامعه طردشده‌اند و این انتظار وجود دارد که مسئولین ارشد نظام و استان با تیزبینی نظر و با تمرکز بر روی نظر مردم که بارها در انتخابات یا مجامع مختلف اعلام‌شده، مسیر پیش روی کشور و نظام را ترسیم کنند.
مردم همواره در پشت مسئولینی هستند که استقلال و عزت رأی را بر هر چیزی ترجیح داده و از قدرت‌های پوشالی هراس ندارند و امیدواریم این چشمداشت همگانی روزی به منصه ظهور برسد