جنبش دانشجویی در قتلگاه

16آذر سال 1332 هرساله در سالگرد خود اذهان نقاد را به سمت یک کلمه بسیار بنیادین به همراه موصوفی بسیار عمیق سوق می دهد. جنبش دانشجوئی .
تفاوت معنادار این ترکیب پر معنا در میدان نظر و عمل بسیار جالب توجه است. برای درک بهتر این اختلاف معنی می توانیم به تعریف جنبش دانشجوئی و کارکرد فعلی آن نگاهی بیندازیم تا مخاطب تابناک در پایان، خود به قضاوت در مورد صحت  و سقم این اختلاف بپردازد.
1-هرچند در علوم انسانی خیلی از واژه ها تعریف عام الاطلاقی ندارند اما تلویحا در بسیاری از تعاریف ،عمده ترین کاکرد  جنبش دانشجوئی  بعنوان جنبشی انتقادی  نقد قدرت است.فاصله گرفتن با مراکز قدرت نماد این خط تمایز است.
2-عدم وابستگی جنبش های انتقادی به مراکز قدرت نوعی خط تمایز این جنبش ها با مراکز سیاسی و شعبه های احزاب و دسته بندی های اختصاصا سیاسی است.معیار سیاسی این جملات عدم محافظه کاری است.
3-آرمانخواهی و مطالبه گری نیز وجه تسمیه بسیاری از جنبش های دانشجوئی بوده و می باشد. مثلا جنبش تقریبا چپ  می 1968 فرانسه و یا همان سال در کالیفرنیا برای  مقابله با جنگ ویتنام را می توان به نوعی دونمونه آرمانخواهی و مطالبه گری از سوی عام جامعه دانست.
متاسفانه اما شرایطی برای جنبش های دانشجوئی مترتب است که کمتر منصفی می تواند نگرانی خود از آینده این قوای دانشجوئی را کتمان کند.
در دانشگاههای استان، ساختمان های نسبتا مجهز و خودر در داخل دانشگاهها در اختیار بسیج دانشجوئی است. این نهاد هرچند بدلیل وابستگی آشکار خود به نیروی نظامی سپاه، در دسته بندی های جنبش دانشجوئی قرار نمیگیرد
اما با شعارهای جنبشی در اماکن دانشگاهی به فعالیت میپردازد. البته بسیج کلمه مقدسی است اما در متن دانشگاهها هرگز بعنوان یک جنبش نمی تواند ظاهر شود.
در مورد جنبش هایی مانند انجمن اسلامی، جامعه اسلامی و .. به طور کلی می توان چنین استنباط نمود که دلبستگی به قدرت گیری در درون این جنبش ها آفت بزرگی است که آینده آن را تهدید می کند. بعنوان مثال در دوران دولت سابق نیروهای جامعه اسلامی و بسیج از بسیاری از خدمات و منافع حمایتی برخوردار بودند(مثلا بورسیه ژاپن برای یکی از مسئولین سابق بسیج دنشجوئی )البته  چند انتصاب سیاسی برای مسئولین انجمن دردوران اصلاحات نیز واقعیتی از همین جنس است. در طول این دوسال،  نیز هرچند انجمن های تبریز، سهندو علوم پزشکی و آزاد به نحو مطلوبی مطالبه گر شده اند اما خبر می رسد  برخی از نیروهای این طیف  به سمت محافظه کاری گرایش پیدا نموده اند.این همان بزنگاهی است که رهبری آن را قتلگاه انقلاب مطرح نموده اند و جنبشی اصیل باقی خواهد ماند که محافظه کار نشود و مطالبه گری از تمام نهادهای ذی قدرت را به فرجام رساند.
نگارنده بدلیل فعالیت ده ساله در جنبش های دانشجویی مخصوصا از نوع اصیل آن با سنگینی هزینه های چنین رفتارهایی آشناست  اما باید اذعان  نمود ماندگاری 16 آذر32 مرهون شجاعت و اصالت جنبش دانشجوئی است.