دو هافبک ایتالیایی در دهه ۶۰ همچون لیونل مسی و کریستیانو رونالدو در این زمان رقابت سختی با یک دیگر داشتند.
ساندرو ماتزولا و جانی ریورا در دهه شصت جز بهترین‌های ایتالیا بودند و همیشه رقابتی میان طرفداران هر دو بازیکن وجود داشت که کدام یک برتر است. پیش از این در دنیای دوچرخه سواری چنین رقابتی میان کوپی و بارتالی وجود داشت که دوئل ماتزولا و ریورا در فوتبال جایگزین‌شان شده بودند. هر دو بازیکن در یک سال و در دهه چهل به دنیا آمدند و توانستند در تیم های شهر میلان یعنی اینتر و میلان راه پیدا کنند. به همین خاطر رقابت بین آن‌ها شدیدتر شد.
ماتزولا فرزند یکی از مردان پرافتخار کشورش بود که در تصادفی در تورین جان خود را از دست داد. شروع این بازیکن با اینتر خوب نبود. در نخستین بازی اش اینتر ۹ بر یک شکست خورد. در هر حقیقت چنین نتیجه‌ای به خاطر ترکیبی که هلنیو اررا به میدان فرستاده بود اتفاق افتاد. او به نشانه اعتراض به خاطر تکرار دیدار برابر یوونتوس از ترکیبی تقریبا جوان استفاده کرد. بازی نخست به علت هجوم تماشاگران بیانکونری لغو شده بود و سرمربی اینتر معتقد بود باید سه امتیاز بازی را به تیمش بدهند. دو سال بعد ماتزولا به عنوان مهره کلیدی اینتر بزرگ به حساب می‌آمد. تیم ایتالیایی توانست دو جام در اروپا و دو جام بین قاره ای را از آن خود کند.
از طرفی ریورا نابغه میلان بود. او توانست به همراه این تیم در سال ۱۹۶۳ قهرمان اروپا شود (پیش از نخستین قهرمانی اینتر). به ریورا لقب پسر طلایی را داده بودند. او از ابتدا در میان هواداران محبوب بود.
هر دو بازیکن به شکل فوق العاده‌ای بازی می‌کردند. هر دو هافبک تهاجمی بودند. ماتزولا کمی جلوتر بازی می‌کرد و سرعت زیادی داشت که این موضوع باعث شده بود گلزن‌تر باشد. در مقابل ریورا دید بهتری داشت و پاس‌های بلند فوق العاده‌ای برای هم‌تیمی‌هایش می‌فرستاد. این موضوع تصمیم گیری را برای سرمربی تیم ملی ایتالیا در هنگام انتخاب ترکیب اصلی سخت کرده بود. اگر هر دو کنار هم بازی می‌کردند، تیم به سختی نتیجه می‌گرفت چون هر دو در یک پست بازی می‌کردند و قدرت را در این منطقه بالا می‌برد اما باعث ضعف در دیگر بخش‌ها می‌شد.
اگر یکی از آن ها بازی می‌کرد، رسانه‌های ایتالیا به شدت انتقاد می‌کردند. یکی از سرمربیان تصمیم گرفت در هر بازی به هر کدام فرصت حضور در میدان را بدهد اما بازهم هیچ‌کس از این موضوع راضی نبود. والکارگی در جام جهانی مکزیک یک بازی در میان از آن دو استفاده کرد اما در فینال ماتزولا را برگزید. این موضوع با انتقاداتی همراه شد، به خصوص اینکه ایتالیا برابر برزیل قدرتمند چهار بر یک شکست خورد.
پس از جام جهانی یک نفر اعلام کرد که ماتزولا باید نشان شایستگی از جمهوری ایتالیا دریافت کند. بلافاصله برخی‌ها گفتند باید این نشان به ریورا هم داده شود. این موضوع باعث شد ماتزولا از گرفتن این نشان خودداری کند. رییس جمهور ایتالیا نمی‌خواست به خاطر چنین موضوعی بین مردم اختلاف به وجود آید و این موضوع جنجال آفرین شود. به همین خاطر پس از آرام شدن جو موجود این نشان را به هر دو اهدا کرد.
ریورا با ۵۰۶ بازی و ۱۲۸ گل بازنشسته شد. ماتزولا با ۴۱۷ بازی و ۱۱۶ گل از جهان فوتبال خداحافظی کرد. هر دو بازیکن دو جام قهرمانی در اروپا به دست آوردند. ماتزولا دو جام بین قاره‌ای را فتح کرد و ریوار دو بار قهرمانی در جام برندگان را تجربه کرد. از طرفی ماتزولا چهار با فاتح لیگ ایتالیا شد اما ریورا تنها دو بار به آن دست یافت. با این حال او چهار جام جهانی را تجربه کرد که سهم حریف خود در اینتر به سه می‌رسید. بازیکن تیم میلان توانست از این جهت از ماتزولا پیشی بگیرد. در ایتالیا هنوز هم بحث بر بهتر بودن از آن‌ها وجود دارد. حقیقت این است که هر دو بازیکن بزرگی بودند و هر دو شایسته دریافت نشان شایستگی جمهوری ایتالیا بودند.