بسم الله الرحمن الرحیم
از حدود دو سال پیش موضوعی را در جامعه اجتماعی-سیاسی کشور مطرح کردم با عنوان گفتمان وحدت، در این موضوع اصل اساسی مطلب این بنده حقیر و شهروند نظام جمهوری اسلامی و معتقد به آن، این بود که بنده با تعداد زیادی از آقایان اصلاح طلب و اصولگرا در این عمر 37 ساله آشنا شده و از نزدیک بعضا کار کرده ام؛ شاید تفکر بنده به نوعی به یکی از گروههای فوق نزدیکتر باشد ولی در کل، به این اصل رسیده ام که اکثر قریب به اتفاق اعضای هر دو گروه، دلسوز نظام، رهبری و ایران هستند و برای سرافرازی این کشور تلاش کرده و میکنند؛ اما هر کس از منظر خود به امور نگاه میکند و اگر هر کسی جای خودش را با دیگری تعویض نماید، مطمئنا دیدگاه فرد مقابل را خواهد داشت. بر این اساس گفتمان وحدت را به عنوان یک راه بسیار مطمئن برای حفظ نظام اسلامی از خطرات در پیش رو مطرح نموده ام.
برادران و خواهران، همه شما اهل این سرزمین هستید و از این آب و خاک، اکثریت ایرانیان مسلمان هستند و برخی اقلیت های دینی، که همه برای ایران دلسوز هستند.
بر پایه گفتمان وحدت، باید اشتراکات همدیگر را در نظر بگیریم؛ اشتراکاتی همانند آب و خاک مان ایران، حق حیات و آزادگی و بندگی خدای واحد، قانون اساسی و رعایت حقوق شهروندی و....؛ باید بر اساس همین اشتراکات برای آبادانی و آینده کشورمان برنامه ریزی کنیم، .بر اساس گفتمان وحدت باید اداره کردن کشور برنامه محور شود، هر کدام از احزاب و گروهها برنامه تدوین کنند و برنامه های شان را برای انتخاب در معرض رأی ملت قرار دهند و ملت، برنامه هر جریان و گروهی را پسندید و انتخاب کرد، آن گروه برای اداره کردن جامعه بر سر کار بیاید و گروه دیگر نیز برادرانه و مشفقانه و با رصد عملکرد گروهی که در قدرت هست منتظر عملکرد و کارنامه ش باشد، و این چرخه به صورت منطقی ادامه پیدا کند.
آقایان و خانم ها! باور کنید به والله و بالله و تالله برای آینده این کشور نگران هستم؛ امروز میبینم عده ای به طرفداری از مقام معظم رهبری، درصدد تخریب رئیس جمهور، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام و یادگار و بیت بنیانگذار این نظام هستند و عده ای دیگر طاقت این مسایل را( بر حق) ندارند و واکنش های گاها عصبی و غیر سازنده بروز می دهند.
باور کنید نظام ما را، هیچ اهرمی توان سرنگون ساختن را ندارد؛ مگر این تفرقه و اختلافاتی که روز به روز در حال ازدیاد است!
امروزه وقتی گفت و گوهای اختلاف انگیز افراد را در مناصب حکومتی و شبکه های مجازی می بینم، به این اعتقاد میرسم که مبحث «گفتمان وحدتی» که مطرح کرده ام واقعا مورد نیاز امروز کشورم هست و عاجزانه از همه مسئولین ارشد نظام و سران گروههای سیاسی و اجتماعی و اعضای شبکه های اجتماعی دعوت میکنم تا به این امر بیشتر بها دهند و همانگونه که رهبر معظم امسال را سال «همدلی و هم زبانی دولت و ملت» نام نهاده، در این راستا حرکت کنند.
بیایید به یاد کلام امام خمینی (ره) بیافتیم که همواره ملت بزرگ ایران را به وحدت فرا می خواندند. به یاد شهدایی باشیم که برای دفاع از مرز و بوم این میهن، جان و مال خود را ایثار کردند.
به یاد همان دعاهای وحدت باشیم که دهه 60 در نمازهای جماعت می خواندیم، راستی چه شد آن دعای وحدت؟ چه شد آن همه ایثار و رشادت و از خود گذشتگی؟ ایا این ملت همان ملت ایران نیست که امام در وصیتش به آن افتخار میکند؟ حتما هست و باید قدرشان را دانست و نگذاشت بر سر اختلاف سلیقه ها، انس و مودت بین این ملت کاهش پیدا کند.
در پیش روی ما انتخابات هایی برگزار خواهد شد(مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی) و افرادی برای انتخاب شدن خود را در معرض رای مردم قرار می دهند، چرا این افراد را تحقیر میکنیم؟ چرا از خود برای آنان حکم صادر میکنیم ؟
بگذارید هر کدام که صلاحیت هایشان احراز شد بیایند و خودشان را در معرض رای مردم قرار دهند و در نهایت هر کسی مقبول ملت بود در جایگاه مشخص خویش قرار گیرد.
سخن آخر اینکه : «واعتصموا بحبل الله جمیعا و لاتفرقوا»
و
تا که بودیم، نبودیم کسی
کشت ما را غم بی هم نفسی
تا که خفتیم، همه بیدار شدند
تا که رفتیم، همگی یار شدند
قدر آن شیشه بدانید که هست
نه در آن موقع که افتاد و شکست
حمید منصورفر-دکترای مدیریت استراتژیک
مدیرمسئول تابناک آذربایجان غربی
